برای نجات پارک ملی دریاچه اورمیه (Lake Urmia) هیچ مدیر جان بر کفی وجود ندارد و همه اقدامات روزمره است
محمد درویش: هیچ مدیر جان بر کفی وجود ندارد و همه اقدامات روزمره است
کم کاری ها و بی توجهی ها در حوزه پارک ملی دریاچه اورمیه که گویی آخرین نفس های خود را می کشد تا آن جا پیش رفت که امروز در مورد سونامی 8 میلیارد تنی نمک دریاچه ارومیه هشدار داده می شود. این در حالی است که به نظر می رسد کارگروهی که برای حل بحران این دریاچه چند ماه پیش تشکیل شد، کاری از پیش نبرده است. در همین حال، محمد درویش، عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع در مورد نجات دریاچه اورمیه و پیشگیری از سونامی نمک، تغییر در الگوهای کشاورزی را نخستین و مهم ترین گام می داند، هر چند معتقد است این گام، گامی سخت و دردناک است. درویش در گفت و گو با سبزپرس در این باره می گوید: کاری که باید در بخش نخست انجام شود این است که باید همه هم و غم خود را در بالا بردن راندمان کشاورزی تا 70 درصد و کاهش ضایعات بگذاریم.
به اعتقاد درویش، این بالا رفتن راندمان باید تا جایی پیش رود که نیاز به آب در این بخش را به نصف کاهش دهد اما میزان تولید را کاهش ندهد تا فشاری به کشاورزان نیز وارد نشود. مازاد این آب کشاورزی، 3.2 میلیارد متر مکعب است در حالی که حداقل آب مورد نیاز برای حل مشکل دریاچه ارومیه، 3.1 میلیارد متر مکعب است.
اما در جایی که کارشناسان چنین نظراتی دارند و مدت هاست در این مورد هشدار می دهند، ساده ترین پرسش در آستانه یک بحران این است که چرا مسئولان و مدیران این راهکارها را عملی نمی کنند؟ درویش در این باره می گوید: مدیران ما معمولا دنبال کارهای درازمدت نمی روند و ترجیح می دهند اقداماتی انجام دهند که بتواند در محدوده زمان مدیریت خود از مزایای آن استفاده کنند.
او راه نجات پارک ملی دریاچه اورمیه را مدیران جان بر کفی می داند که بتوانند مصلحت های خود را بابت مصالح ملی قربانی کنند که البته تجربه نشان می دهد که چنین مدیرانی وجود ندارند و اساسا کار مدیران به کارهای روزمره محدود است.
درویش در مورد پیامدهای اقدام جدی برای نجات دریاچه ارومیه می گوید: در جایی که 90 درصد کشاورزان این منطقه بی سواد هستند، همه می خواهند و نه توانایی دارند که به سمت جذب روش های نوین در بخش کشاورزی بروند.
اما از چه زمان وضع دریاچه اورمیه (Lake Urmia) رو به بحران رفت؟
محمد درویش در این باره می گوید: ما باید طوری رفتار کنیم که اتکا به شرایط طبیعی ما کمینه باشد و باید بپذیریم در سرزمینی که در 35 درجه عرض جغرافیایی قرار دارد، چیدمان توسعه باید بر مبنای محدودیت های زیادی باشد، اما آیا این چیدمان این گونه بوده است، واضح است که پاسخ، خیر است.
او با انتقاد از فرافکنی مدیران که در واقع تمامی مشکلات را به گردن خشکسالی و اخیرا تغییرات اقلیمی می اندازند، شیوه مدیریت را مهم ترین مشکل در بروز مشکلاتی مانند بحران دریاچه ارومیه می داند با این توضیح: دریاچه اورمیه در دورترین منطقه از عرض جغرافیایی 35 درجه قرار دارد، بهترین شرایط آبی را بعد از نوار ساحلی دریای خزر دارد، این حوزه آبخیز به حدی غنی است که می تواند در حدود 7 میلیارد مترمکعب آب تولید کند و این با توجه به وسعت کم منطقه، بسیار قابل توجه است.
به گفته درویش، مشکل از آن جا به وجود آمده است که کشاورزی در این حوزه به صورت بی رویه انجام شده است آن هم به شکلی که هم به لحاظ آبیاری علمی نیست و هم در بخش تولید خشک.
او اضافه کرد: اگر بخواهیم بر اساس پتانسیل های آبی توسعه ایجاد کنیم باید به سمت ارتقای نرم افزاری کشاورزی پیش برویم به شکلی که راندمان کشاورزی را به 70 درصد و ضایعات را به زیر 5 درصد برسانیم.
این عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع در مورد چگونگی رسیدن به این شرایط می گوید: ما آن قدر چشم روی چشم گذاشتیم تا وسعت اراضی کشاورزی در 30 سال گذشته به 680 هزار هکتار رسید این در حالی است که به جای استفاده از تکنولوژی ها، به سمت افزایش چاه های عمیق و سدسازی پیش رفتیم که این استفاده از ذخیره بود که در واقع به جای تقویت سفره های آب زیرزمینی، آب دریاچه اورمیه (Lake Urmia) را هم کشیدیم که امروز با کویر نمک 230 هزار هکتاری مواجه هستیم که سه برابر مساحت تهران بزرگ است.
منبع خبر:
http://goo.gl/4uYYt
محمد درویش: هیچ مدیر جان بر کفی وجود ندارد و همه اقدامات روزمره است
کم کاری ها و بی توجهی ها در حوزه پارک ملی دریاچه اورمیه که گویی آخرین نفس های خود را می کشد تا آن جا پیش رفت که امروز در مورد سونامی 8 میلیارد تنی نمک دریاچه ارومیه هشدار داده می شود. این در حالی است که به نظر می رسد کارگروهی که برای حل بحران این دریاچه چند ماه پیش تشکیل شد، کاری از پیش نبرده است. در همین حال، محمد درویش، عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع در مورد نجات دریاچه اورمیه و پیشگیری از سونامی نمک، تغییر در الگوهای کشاورزی را نخستین و مهم ترین گام می داند، هر چند معتقد است این گام، گامی سخت و دردناک است. درویش در گفت و گو با سبزپرس در این باره می گوید: کاری که باید در بخش نخست انجام شود این است که باید همه هم و غم خود را در بالا بردن راندمان کشاورزی تا 70 درصد و کاهش ضایعات بگذاریم.
به اعتقاد درویش، این بالا رفتن راندمان باید تا جایی پیش رود که نیاز به آب در این بخش را به نصف کاهش دهد اما میزان تولید را کاهش ندهد تا فشاری به کشاورزان نیز وارد نشود. مازاد این آب کشاورزی، 3.2 میلیارد متر مکعب است در حالی که حداقل آب مورد نیاز برای حل مشکل دریاچه ارومیه، 3.1 میلیارد متر مکعب است.
اما در جایی که کارشناسان چنین نظراتی دارند و مدت هاست در این مورد هشدار می دهند، ساده ترین پرسش در آستانه یک بحران این است که چرا مسئولان و مدیران این راهکارها را عملی نمی کنند؟ درویش در این باره می گوید: مدیران ما معمولا دنبال کارهای درازمدت نمی روند و ترجیح می دهند اقداماتی انجام دهند که بتواند در محدوده زمان مدیریت خود از مزایای آن استفاده کنند.
او راه نجات پارک ملی دریاچه اورمیه را مدیران جان بر کفی می داند که بتوانند مصلحت های خود را بابت مصالح ملی قربانی کنند که البته تجربه نشان می دهد که چنین مدیرانی وجود ندارند و اساسا کار مدیران به کارهای روزمره محدود است.
درویش در مورد پیامدهای اقدام جدی برای نجات دریاچه ارومیه می گوید: در جایی که 90 درصد کشاورزان این منطقه بی سواد هستند، همه می خواهند و نه توانایی دارند که به سمت جذب روش های نوین در بخش کشاورزی بروند.
اما از چه زمان وضع دریاچه اورمیه (Lake Urmia) رو به بحران رفت؟
محمد درویش در این باره می گوید: ما باید طوری رفتار کنیم که اتکا به شرایط طبیعی ما کمینه باشد و باید بپذیریم در سرزمینی که در 35 درجه عرض جغرافیایی قرار دارد، چیدمان توسعه باید بر مبنای محدودیت های زیادی باشد، اما آیا این چیدمان این گونه بوده است، واضح است که پاسخ، خیر است.
او با انتقاد از فرافکنی مدیران که در واقع تمامی مشکلات را به گردن خشکسالی و اخیرا تغییرات اقلیمی می اندازند، شیوه مدیریت را مهم ترین مشکل در بروز مشکلاتی مانند بحران دریاچه ارومیه می داند با این توضیح: دریاچه اورمیه در دورترین منطقه از عرض جغرافیایی 35 درجه قرار دارد، بهترین شرایط آبی را بعد از نوار ساحلی دریای خزر دارد، این حوزه آبخیز به حدی غنی است که می تواند در حدود 7 میلیارد مترمکعب آب تولید کند و این با توجه به وسعت کم منطقه، بسیار قابل توجه است.
به گفته درویش، مشکل از آن جا به وجود آمده است که کشاورزی در این حوزه به صورت بی رویه انجام شده است آن هم به شکلی که هم به لحاظ آبیاری علمی نیست و هم در بخش تولید خشک.
او اضافه کرد: اگر بخواهیم بر اساس پتانسیل های آبی توسعه ایجاد کنیم باید به سمت ارتقای نرم افزاری کشاورزی پیش برویم به شکلی که راندمان کشاورزی را به 70 درصد و ضایعات را به زیر 5 درصد برسانیم.
این عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع در مورد چگونگی رسیدن به این شرایط می گوید: ما آن قدر چشم روی چشم گذاشتیم تا وسعت اراضی کشاورزی در 30 سال گذشته به 680 هزار هکتار رسید این در حالی است که به جای استفاده از تکنولوژی ها، به سمت افزایش چاه های عمیق و سدسازی پیش رفتیم که این استفاده از ذخیره بود که در واقع به جای تقویت سفره های آب زیرزمینی، آب دریاچه اورمیه (Lake Urmia) را هم کشیدیم که امروز با کویر نمک 230 هزار هکتاری مواجه هستیم که سه برابر مساحت تهران بزرگ است.
منبع خبر:
http://goo.gl/4uYYt
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر